Νησος Κυπρος

Γράφει η Αργυρή Τσίγκη Αθθυμούμαι. Τα Γέννα, όπως ελάλεν η γιαγιά μου τα Χριστούγεννα, έπρεπεν να ζυμώσουμεν τα κούμουλλα. Μερικές μέρες πριν, ο παπάς μου εφρόντιζεν να κουβαλήσει στην αυλήν της γιαγιάς ξύλα για το άψιμον του φούρνου. Η γιαγιά επλύννισκεν το σιτάριν , το έβαζεν σε έναν καλάθιν να φύει το νερόν του τζιαι άπλωνε το στον ήλιο να στεγνώσει πάνω σε καθαρες σακκούλλες και σεντόνια που είχε για τούτον τον σκοπόν. Το σιτάριν αλέθετουν στον μύλον τζιαι μόλις το έφερναν στο σπίτι, το άπλωναν πάνω σε σεντόνια να κρυάνει τζιαι μετά εφυλάαν το μέσα σε έναν μεγάλον κουμνίν. Μια μέρα πριν το ζύμωμα, η γιαγιά ανατζίναν το προζύμιν. Εβαλλεν την μεγάλη την ξύλινη την βούρναν μέσα στο σώσπιτο τζιαι με την τατσιά εκοσκίνιζεν το αλεύρι να ξεχωρίσει το πίτερον. Εβαλλεν το προζύμι στην μιαν άκρια της βούρνας, λλίον άλας, χλιαρό νερό και το ζύμωνε καλά. Το σκέπαζε με καθαρό ρούχο και το άφηνε όλη τη νυκτα να "μπεί ", δηλαδή να φουσκώσει. Την επομένη μέρα , πρωί π

Γράφει η Αργυρή Τσίγκη Αθθυμούμαι. Για τα μελομακάρουνα και άλλα χριστουγεννιάτικα. Σε έναν που τα αναγνωστικά του δημοτικού είχεν έναν κείμενον χριστουγεννιάτικο. ΄Οπως ξέρετε, τα αναγνωστικά όπως και όλα τα βιβλία τα φέρνανε τότε από την Ελλάδα. Εγραφεν λοιπόν σε τζείνον το κείμενον για πιατέλες γεμάτες μελομακάρουνα τζιαι κουραπιέδες. Οι κουραπιέδες ήξερα τι ήταν, γιατί εκείνην την εποχή, την δεκαετία του 60, τους κερνούσαν στους γάμους. Τα μελομακάρουνα όμως δεν ήξερα. Ούτε είδα ποτέ, ούτε έφαγα. Εδιερωτούμουν αν ήταν μακαρόνια βραστά που τα ανακάτευαν με μέλι, εξ ού και το μελομακάρουνα. Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε μπήκαν τα μελομακάρουνα στη ζωή μας. Σήμερα 45- 50 χρόνια μετά, είναι "πατροπαράδοτα". Τα δικά μας τα Χριστούγεννα ήταν πάρα πολλά διαφορετικά που σήμερα. Του Αγίου Σπυρίδωνα 12 του Δεκέβρη, αν θυμάμαι καλά, ήταν σχολική αργία. Πηγαίναμε με το λεωφορείο του Θρασυβούλου ( Γραμμή Μόρφου - Λευκωσία ) στην Χώρα, με την μάμα μας, να μας αγοράσει τα απα