Νησος Κυπρος

Γράφει η Αργυρή Τσίγκη ΑΘΘΥΜΟΥΜΑΙ... Όταν οι γειτονιές μύριζαν γιασεμί και είχαν ζωή. Το δείλις, άμα οι ίσκιοι μάκραιναν, οι κοπελιές με τις κούζες και τις κορύπες στο χέρι, ανηφόριζαν στο καλοτζιαρινό να τις γεμίσουν με φρέσκο, κρύο νερό. Στο χωριό μου είχαμε δύο καλοτζαιρινά, το πάνω και το κάτω. Το πάνω καλοτζιαιρινό έτρεχε μέσα από κτιστό και σκεπαστό αυλάκι, δίπλα από το Οκτατάξιο σχολείο. Είχε 3 σκαλιά, τα κατέβαινες, έβαζες την κούζα σου στο στόμιο του αυλακιού και γέμιζε με καθαρό, δροσερό νερό. Παιδιά εμείς, σκύβαμε, γεμίζαμε τις χούφτες, πίναμε και ήταν σαν να μας χάριζαν τον ουρανό με τ΄άστρα. Αμα ήταν καλοκαίρι, βγάζαμε τα παπούτσια , σκύβαμε λίγο και μπαίναμε μέσα στο κτιστό αυλάκι. Περπατούσαμε όσο μας επέτρεπε το φώς που έμπαινε από το στόμιο του πετραύλακου. Κάποια αγόρια μάζευαν καττούες ή αν ήταν τυχερά έβρισκαν κανένα κάβουρα. Το νερό του καλοτζαιρινού έτρεχε ολόχρονα και κατέληγε σε μια μεγάλη δεξαμενή. Από εκεί οι δικαιούχοι που είχαν και κοτσάνι του

Γράφει η  Αργυρή Τσίγκη Γυναίκες, φταίμε κι΄εμείς. Θα έχετε φαντάζομαι διαπιστώσει, ότι όταν μία γυναίκα προσκαλείται να παρουσιαστεί σε οποιαδήποτε εκπομπή στην τηλεόραση, στο πρώτο πράγμα που εστιάζει ο παρουσιαστής / παρουσιάστρια, είναι η εξωτερική εμφάνιση της καλεσμένη. Ακολουθούν φράσεις, όπως: " κούκλα μου, είσαι πολύ όμορφη σήμερα", " λάμπεις ολόκληρη", "μα τι ωραίο χρώμα το μαλλί σου" και πάει λέγοντας. Δεν πα να έχουν απέναντι τους την πιο έξυπνη γυναίκα του κόσμου, την γυναίκα που διαπρέπει στον τομέα της, την γυναίκα που αγωνίζεται μια ζωή, την γυναίκα με τα πέντε δοκτοράτα, ακόμα και την πιο απλή γυναίκα της διπλανής πόρτας, θα εστιάσουν στο κορμί, το μαλλί, στο βάψιμο, στα μπιχλιμπίδια, στα χαϊμαλιά, στο βάθος του ντεκολτέ, στο μήκος της φούστας. Εντάξει , στα δύο τελευταία, εστιάζουν με το βλέμμα. Θέλω να ακούσω παρουσιαστές/ στριες να λένε τα ΄ιδια όταν έχουν καλεσμένους άντρες. Να πούν λ.χ. Παχουλλούιν μου, βλέπω διατηρείς τ

Γράφει η  Αργυρή Τσίγκη   Οι σήκωσες (αποκριές) και η καθαρά Δευτέρα των παιδικών και νεανικών μου χρόνων ήταν πολλά διαφορετικές από τις σημερινές. Τις μέρες πριν τις σήκωσες οι νοικοκυρές έφτιαχναν συχνά πουρέκια. Τηγανιτά της αναρής, του κεϊμά, του χαλλουμιού και της σάτζιης, δηλαδή πουρέκια με χαλλούμι, δυόσμο και ελαιόλαδο ψημένα στο σάτζι, χωρίς λάδι. Απαραίτητο ήταν και το γάλαν το όξυνον, δηλαδή το γιαουρτι το παραδοσιακό με την πέτσα που συνόδευε τα πουρέκια του σατζιού. Αθθυμούμαι την Ανάστα, γειτόνισσα της γιαγιάς μου, που είχε κουπάδιν με κουέλλες και της έδινε φίζες με γάλαν όξυνον. Ετσι γάλαν δεν έχω ξαναφάει από τότε. Η τσικνοπέμπτη, ήταν μια συνηθισμένη μέρα, χωρίς τις σημερινές υπερβολές. Συνήθως οι νοικοτζυρές έφτιαχναν πουρέκια και τηγάνιζαν αυγά και λουκάνικα να τσικνίσει, έλεγαν, το σπίτι. Την Σήκωση ( Κυριακή της Τυρινής), μικρά παιδιά ντυμένα μάσκες, γύριζαν το χωριό και κτυπούσαν τις πόρτες των συγγενικών κυρίως σπιτιών. Οι νοικοκυρές τους άνοιγαν κ